Öyle anlar vardır ki bazen,yalnızca susmak gerekir,sorgusuz,sualsiz...Konuşulmayan herşeyi haykırırcasına üstelik...Uzun zamandır beklenen o kısacık "AN"...
Heyecandan kurumuş bir ağız,titreyen eller...
bazen sadece susmak gerekir...Anlatmak için,
ve anlayabilmek...
Keşfetmek için ,yüzleşmek gerekir bazen,tükenip tükenmediğini içindekilerin...
Ardında kalana bakmak gerekir,
"üzeri kalsın" denen zaafiyetin esiri olmadan,daha fazlasına duyulan özlem,hızla akıp giden zaman,öfkeden,özlemden,yer ile yeksan...
cesaretsiz ve aciz,
yabancı gibi...
El gibi...
"bir varmış,bir yokmuş"la başlayan masallar gibi...
başı ve sonu belirsiz...
Bazen sadece havadan sudan konuşmak gerekir,o nasıl,bu nasıl diye sormak..."senin nasıl olduğunu"öğrenebilmek için...Yerin dibine giresi gururdan olmayalım diye...
BAZEN SADECE BİRAZ CESARET GEREKİR...
P.S:Naneli çikolatayı ÇOK seviyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder